"معماری گروهی" حلقه مفقوده در آموزش طراحی معماری

معماری گروهی موضوعی راهبردی و بحث برانگیز در موفقیت فرایند طراحی معماری امروز محسوب می­شود. همان طور که    می­دانیم؛ گروه فقط به مثابه مجموعه‌ای از افراد عمل نمی‌کند، بلکه به نحوی از توانمندی‌های مجموع افراد فراتر می‌رود. در این­گونه طراحی، ساختمان، گسترش ذره ذره مشارکت در طراحی است که فراتر از یک تک بنا است و حاوی ارتباطات اجتماعی کلیه افرادی است که درگیر فرایند طراحی بوده­اند. بر این اساس شیوه پیشنهادی مقاله مبتنی بر برخورد با معماری گروهی یک امر ضروری است؛ زیرا در طی رشد جوامع و گسترش علم، اجزاء یک گروه با کمک هم می­توانند چرخ­دنده­های ماشین طراحی را حرکت دهند.  هدف این مقاله حرکت در راستای اصول پایه تفکر در طراحی گروهی می باشد. با توجه به چنین رویکردی به بررسی مفهوم گروه و کار گروهی در معماری پرداخته­ایم تا با شناسایی گام­های طراحی گروهی، در یک طراحی گروهی دانشجویی با دانشجویان همراه شویم و نقاط ضعف و قوت حرکت آنان را در گام­های متفاوت شناسایی کنیم و بر اساس اهمیت این مسأله در عصر حاضر اثرات آموزش در به کارگیری این فعالیت را در دانشجویان بررسی نماییم. در همین راستا و به منظور بررسی تاثیرات آموزش در بالا بردن کیفیت طراحی گروهی در دانشجویان، آزمونی از دانشجویان دانشگاه هنر اصفهان به عمل آمد. این آزمون به صورت برگزاری جلسات اسکیس دو ساعته و تشکیل گروه­های پنج نفره و به روش تحقیق آزمون فرض تک متغیری و با توجه به مستقل بودن گروه­ها و برابری واریانس آنها در جامعه به شیوه آزمون t-student (t- تک متغیری) برای گروه­های مستقل صورت گرفت. این تست­ها شامل دو آزمون تست اولیه در شرایط عدم آگاهی و آشنایی دانشجویان با کار گروهی انجام شد و سپس تست تکمیلیاز دانشجویان مورد نظر به عمل آمد. پس از طی دوره آموزش و تشریح کار گروهی گرفته شد که نتایج این تست­ها در مقاله حاضر مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.